مهدي است آن که نهضت قرآن به پا کند

مهدي است آن که نيک و بد از هم جدا کند



مهدي است آن که با کلمات محمدي

گفتار پوچ ما، همه پر محتوا کند



مهدي است آن که در شب ميلاد او، خدا

او را به «مرحبا لک عبدي» ندا کند



مهدي است آن که حسن دل آراي احمدي

از چهره ي مبارک خود رونما کند



مهدي است آن که پرچم اسلام راستين

بر قلعه هاي محکم دشمن به پا کند



مهدي است آن که خيبر اغنام باب را

با يک تکان حيدرش بر هوا کند



مهدي است آن که کاخ عظيم ستمگران

با نهيب خويش، دچار فنا کند



مهدي است آن که مقدم بهجت فزاي او

دل را ز رنج و محنت و حسرت رها کند



مهدي است آن که با لب شمشير انتقام

تفسير آيه هاي عذاب خدا کند



مهدي است آن که کينه و جنگ و جدال را

تبديل بر محبت و صلح و صفا کند



مهدي است آن که از نظري بر جمال او

هر دردمند غمزده کسب شفا کند



مهدي است آن که از مژده فجر طلوع خويش

از پايگاه کعبه به گوش آشنا کند



مهدي است آن که نخبه اصحاب خويش را

يک يک براي نهضت قرآن ندا کند



مهدي است آن که دولت عدل جهاني اش

حق عظيم عترت و قرآن ادا کند



مهدي است آن که وقت نماز جماعتش

عيسي به صد نياز به او اقتدا کند



مهدي است آن که تابش خورشيد طلعتش

قبر نهان فاطمه را بر ملا کند



مهدي است آن که تازه کند داغ عاشقان

زان گريه ها که بر حسن مجتبي کند



مهدي است آن که از حرم پاک فاطمه

قصد زيارت نجف و کربلا کند



مهدي است آن که رايت سرخ حسين را

با پرچم مظفر خود يک لوا کند



مهدي است آن که از غم جانسوز کربلا

فرياد يا حسين، به رسم عزا کند



مهدي است آن که باز، به رفتار زينبي

بر پا عزاي تشنه لب نينوا کند



مهدي است آن که داد سراي نهايي اش

برپايه هاي عدل خدايي بنا کند



برخيز و باز دامن لطفش «حسان» بگير

شايد که از کرم به تو هم اعتنا کند



حبيب چايچيان (حسان)



[ صفحه 15]