گويند: مردي روستايي به خدمت شيخ مفيد رسيد و سوال کرد که زني حامله فوت شده و حملش زنده است. آيا بايد شکم آن زن را شکافت و طفل را بيرون آورد يا اين که با حمل او را دفن نماييم؟ شيخ فرمود: با حمل او را دفن کنيد. مرد برگشت و در ميان راه سواري را ديد که به سرعت مي تازد و مي آيد. چون نزديک رسيد، به او گفت: اي مرد! شيخ گفته است: شکم زن را بشکافيد و طفل را بيرون آوريد و سپس او را دفن کنيد. مرد همان طور که سوار گفته بود، عمل کرد. بعد از چندي ماجرا را براي شيخ مفيد نقل کرد. شيخ فرمود: من کسي را نفرستادم. معلوم مي شود آن کس مولايم حضرت صاحب الزمان عليه السلام بوده است و اينک که در احکام شرعيه خبط و خطا مي کنم، همان بهتر که ديگر فتوا ندهم. پس در خانه را بست و از خانه خارج نشد. ناگاه توقيعي از ناحيه ي مقدسه صادر شد. و شيخ مفيد بار ديگر بر مسند فتوا نشست.

«ايها الشيخ المفيد! منک الفتوي و منا التسديد». [1] .

اي شيخ مفيد! تو فتوا بده، ما اصلاح و استوارش مي نماييم.