قال رب فانظرني الي يوم يبعثون. قال فانک من المنظرين، الي يوم الوقت المعلوم.

(شيطان) گفت: پروردگارا مرا تا روز رستاخيز مهلت ده، و زنده بگذار، فرمود: تو از مهلت يافتگاني. (اما نه تا روز رستاخيز) بلکه تا روز و وقت معيني.

ابليس وقتي از درگاه خدا رانده شد، و احساس کرد که آفرينش انسان سبب بدبختي او شد. آتش کينه در دلش شعله ور گشت، تا انتقام خويش را از فرزندان آدم بگيرد، هر چند مقصر اصلي خود او بود. نه آدم و نه فرمان خدا، ولي غرور و خودخواهي توأم با خجالت به او اجازه نداد اين واقعيت را درک کند. لذا از درگاه خدا چنين تقاضا کرد که مرا تا روز رستاخيز مهلت ده، خداوند هم خواسته اش را پذيرفت، ولي تا وقت و زمان معيني [1] نه تا روز رستاخيز.

قال الصادق عليه السلام: يا وهب:

اتحسب انه يوم يبعث الله تعالي الناس؟ لا و لکن الله



[ صفحه 26]



عزوجل انظره الي يوم يبعث الله عزوجل قائمنا. فاذا بعث الله عزوجل قائمنا، فيأخذ بناصيته و يضرب عنقه، فذلک يوم الوقت المعلوم.

امام صادق عليه السلام در جواب شخصي بنام وهب که پيرامون اين آيه و وقت معلوم از او سوال کرد فرمود:

وقت معلوم در اين آيه روز قيامت نيست بلکه وقت معلوم روز قيام قائم آل محمد صلي الله عليه و آله و سلم است.

هر گاه خداوند او را برانگيزد ابليس مي آيد در حاليکه بر زانوهايش راه مي رود و مي گويد: اي واي از اين روزگار.

آنگاه پيشاني او گرفته مي شود و گردنش زده مي شود و اين هنگام همان وقت معلوم است که مدت او به پايان مي رسد. [2] .