«واجعلني ممن ناديته فأجابک.» [1] .

سال هاست که ما را مي خواني به صدها زبان، که به سويت بياييم



[ صفحه 167]



و به سعادت واقعي برسيم. سال هاست که ما را مي خواني در هر زمان، که به سويت بياييم و رستگار شويم، دوستمان داري، از خودمان بيش تر و بيش تر؛ زيرا هر چه سرپيچي مي کنيم، بازهم ما را مي خواني.

قبل از آمدنمان، جمعمان آوردي و خواستي که جز تو را بندگي نکنيم. آن گاه که به اين ديار غفلت آمديم، هر روز بارها بارها صداي اذان را شنيديم که ندا مي کند:

«حي علي الفلاح؛ [2] بشتابيد به سوي رستگاري».

لطف تو بر ما چگونه است که چنين در پي سعادت مايي؛ بردباري ات تاکجاست که ما، نافرماني ات را مي کنيم و تو، مي خواني مان تا از گناهانمان درگذري؛ عزيزا! مهربانا! اي خداي من!

«و اجعلني ممن ناديته ف>جابک؛ از آناني قرارم ده که چون نداي شان کني، تو را اجابت کنند».

چون به خود بخواني شان، به سويت آيند، آنان که با تمام وجود خواندند:«خدايا! ما صداي منادي ات را که ندا مي داد براي ايمان، که ايمان آوريد، شنيديم و ايمان آورديم» [3] آنان که تو را و رسولت را اجابت کردند و وعده ي پاداش بزرگ شنيدند. [4] .

لطيفا! بسيارند آنان که نداي تو را مي شنوند و بي توجه به نداي تو، مي گذرند، آنان که چون به نماز خوانده مي شوند، آن را به سخره و بازي مي گيرند. [5] چه غفلت بزرگي سراپاشان را فرا گرفته است که نداي تو را



[ صفحه 168]



- که خيرخواه ترين و مهربان تريني - به بيهوده مي پندارند. اينان همان هايند که چون اجلشان در رسد و چشم غفلتشان برداشته شد، زيان کاري و ورطه ي هلاکي را که در آن افتاده اند، ببينند، به تمنا آيند که: «خدايا! ما را مهلتي بخش تا دعوت تو را پاسخ گوييم و از فرستادگانت پيروي کنيم» [6] و اين تمنايي است محال و آرزويي است دست نيافتني. آنان خواهند ماند با زيان ابدي شان و خسران آشکارشان و چه سخت عذابي خواهند کشيد.

اي مهربان! اي لطيف! گفتي که چون بخوانمت، پاسخم مي گويي، [7] اينک به عجز، تو را مي خوانم و به زاري، به درگاهت مي نالم که بر من مپسند اين زيان و خسران را، ياري ام کن که چون نداي تو رسد، به جان و دل پاسخش گويم. مددم رسان تا گوشم در انتظار ندايت، از هر شنيدني غافل بماند. قلبم را چنان مشتاق خود گردان که به شنيدن ندايت به تپش افتد و مرا از خواب غفلت بيدار کند. چنانم کن که نداي «فاعبدني» [8] تو را با تمام وجود پاسخ گويم، قبل از آن که روزي فرا رسد که از جانب تو بازگشتي نباشد، [9] اي رحيم!