«الهي! هب لي... لسانا يرفع اليک صدقه».

در هياهوي صداهاي جورواجور و کلام هاي بي انتها، در ميان کلماتي که بي هدف به دنبال هم، رديف مي شوند، کلماتي از نور صداقت مي درخشند و ريسماني مي شوند، از فرش تا عرش، از انسان تا خدا، دستاني به آسمان بلند مي شود که:«الهي! هب لي... لسانا يرفع اليک صدقه؛ خدايا زباني به من بخش که سخن صدقش به سوي تو بالا رود».

زباني که جز کلام صداقت نداند؛ کلامي بي هيچ رنگي از دروغ؛ کلامي که بوي شکوفه هاي حيات مي دهد، بوي طراوت و سبزي، به دور از



[ صفحه 161]



آلودگي ها و زشتي ها، يکپارچه صدق و راستي، نور و روشني، و شفافيت و پاکي.

کاش زبان هامان، دسته دسته گل صداقت مي چيد، کاش به بدگويي ديگران نمي نشست، [1] به بطالت نمي رفت و به باطل نمي پرداخت، [2] به دروغ آن چه در دلمان نيست فرياد نمي کرد، [3] ديگران را که شايد برتر از ما هستند، به سخره نمي گرفت، علف هاي عيب جويي را آب نمي داد، [4] و دروغ را از دريچه ي بي ايماني به درون خود راه نمي داد. [5] کاش کريمانه، بذر راستي مي پاشيد و به بهانه ي عزيز کردن ما، ديگران را خوار نمي کرد، از خوبي ها مي گفت، از مهرباني ها، از سرچشمه ي مهر و صفا، از رسول محبت، از دوستي و ولايت، کاش زبانمان هميشه نام تو را مي برد، تا روح صفا گيرد و جان تا بالاترين شفافيت ها پرواز کند.

کاش زبانمان به جاي چانه زدن بر سر تخيلات و اوهام، از شيدايي دل مي گفت در وادي نور. کاش به جاي پاشيدن بذر کينه و نفاق، يک دنيا دوستي و مهر و سپاس مي افشاند.

بايد به زبان هامان ياد بدهيم که با انسان ها از خوبي ها بگويند. [6] بايد با کلاممان پرده اي ببافيم از صداقت و خوبي و همه ي دروغ ها، بدگويي ها، چاپلوسي ها و همه ي نگفتني ها را با اين پرده ي نوراني بپوشانيم. بايد زبان مان که هديه ي اوست، فقط به عشق او در کام بگردد.



[ صفحه 162]



بايد به زبانمان ياد بدهيم که تسبيح بگويد تا دلمان روشن شود.

سبحان الله، شکرالله، عفوالله!

لطيفا! تو ياري ام کن که ما ناتوانيم. مهربانا! از کلاممان ريسماني بساز تا به سوي تو آييم، زلال صداقت و راستي را بر زبانمان جاري کن و نام خود را ذکر دايممان قرار ده، يا عظيم و يا کريم!