«يا جوادا لا يبخل عمن رجا ثوابه!» [1] .

نياز اميد و آرزو و تمنا آبي است که جام وجودمان را پر کرده است، کسي نيست که خواهشي نداشته باشد، اميدي در سينه نپرورد يا به طلب حاجتي دست دراز نکند - مهم اين است که اين دست حاجت را نزد



[ صفحه 156]



چه کسي دراز کني، چه اميدي را در دل بپروري و خواهش از که بخواهي؟ اگر دست رد بر سينه ي حاجتت بزنند، اميدت را نااميد کنند و خواهشت را پاسخ نگويند، باعزت نفست چه مي کني؟! دل پردرد را به چه مرهمي آرام مي کني؟ ما را چه شده که دامن التماس نزد خلايق - که خود حاجتمند و سرشار از نيازند - پهن مي کنيم؟ چگونه است که دست نياز به سوي نيازمندان دراز مي کنيم؛ حال آن که خدايي داريم، دارنده ي محض، غني و بخشنده که باران جود و کرمش هيچ زمين خشک و حاجتمندي را بي فيض رها نمي کند.

گويي از ياد مي بريم که همين ها هم که داريم از اوست. به آنچه داده، نمي انديشيم و به ديگران اميد مي بنديم، امان اين بار بايد چشم دل باز کنيم و جام حاجت نزد او ببريم که منبع جود و سخا و کرم است. با او راز بگوييم و نياز بخواهيم:

«يا جوادا لا يبخل عمن رجا ثوابه!؛ اي بخشنده اي که بر اميدواران ثوابت بخل نمي ورزي!»

اي مهربان! اي کريم! دست طلب فقط به سوي تو مي آوريم که تو در کار هر که به تو پناه آورد، نسيم گشايش مي وزي [2] و چون عطا کني به منت آلوده نمي سازي. [3] تو سرچشمه ي برآوردن حاجتي. [4] در جاي الطافت بهايي نمي طلبي [5] و سپيدي عطايت را به سياهي منت کدر نمي کني. [6] با تو همه



[ صفحه 157]



بي نياز مي شوند وبي تو هيچ نياز نمي شوند. [7] حاجت ها و نيازمندي ها گنج هايت را فاني نمي کند [8] و بخشش تو به انتها نمي رسد.

من جز از تو، از که حاجت بخواهم که تو تنها در گشوده به روي حاجاتي. تنها تويي که در بخشش بي انتهايت بخيل نيستي. تنها تويي که نيازمندانت رانه حقي، که اکرام مي کني. تنها تو تمناگران را نااميد نمي سازي و دست رد بر سينه ي اميدواران نمي زني، [9] تنها در خانه توست که هميشه به روي نيازمندان گشوده است و به رايگان بر هر نيازمندي زلال کرمت را جاري مي کني. [10] .

هرگز چشم اميد جز به سوي تو نخواهم دوخت، هرگز دست طلب جز به سوي تو دراز نخواهم کرد، جز تو از کسي حاجت نخواهم خواست؛ که تو معدن بخششي. غير از تو، چه کسي بي نياز است؟ چه مي شود آنان را که اميد به غير تو مي بندند؛ حال آن که دنيا و آخرت در دست توست.

اي بخشنده ي مهربان! تو را سپاس که مرا از غير خود بي نياز گردانيدي. تو را سپاس که حاجتم را به نزد غير خود ننهادي. اي عزيز! دل در گرو مهر تو دارم و به تو اميدوارم؛ مهرم را افزون کن و اميدم را برآور، اي بخشنده ي فناناپذير!



[ صفحه 158]