«لاترد حاجتي» [1] .

آن گاه که در کوچه هاي پرپيچ و خم و پرخطر دنيا، با کوله باري از رنج و الم، تنها و بي کس مي مانم؛ آن گاه که حاجتي، بار بر دلم مي افکند و نياز، ميهمان زندگي ام مي شود، مهربانا! تنها به سوي تو رو مي کنم، تويي که مرا از صحراي عدم تا اقليم وجود آورده اي؛ تويي که مرا آورده اي، و دنيا دنيا نعمت و احسان در ظرف وجودم ريخته اي و اينک با هر نفسي، قدمي، و



[ صفحه 135]



مرتبه اي لبريز از نيازم، روي حاجتم به درگاه توست و جام عطشناک خواسته هايم، تنها به لطف تو لبريز مي شود. ديگران، که خود سرشار از نيازند، چگونه مي توانند ظرف نياز مرا از اجابت پر کنند؟ هرگز نمي توانند! و من نيز هرگز از آنان نمي طلبم، تنها به سوي تو رو مي آورم و دست نياز به سوي تو دراز مي کنم و به درگاه تو نداي دعا بلند مي کنم، پس مهربانا! عزيزا! رحيما!

«لاترد حاجتي، پيمانه ي حاجتم را خالي برمگردان!»

دست رد بر سينه ي سراسر تمنايم مزن و نگاه اميدم را به تاريکي نوميدي مکشان! تو خود گفتي که تو را بخوانم تا اجابتم کني، [2] گفتي که به من نزديکي و چون تو را بخوانم، پاسخم خواهي داد، [3] تو را نسزد که در دعا به رويم بگشايي و در اجابت را ببندي، زبان نيازم دهي و به کلام اجابت با من سخن مگويي، تو کريم تر از آني؛ [4] بخشنده تري از آن که در خواستن را باز کني و در بخشودن را ببندي. [5] تو مهمان نوازتر از آني که در خانه ات را بزنند و در را به مهر نگشايي. تو رئوف تر از آني که چشم به نياز من بدوزي و باران اجابت بر آن نباري، دست خواهشم را کوتاه کني و پاسخم نگويي؛ که گفته اند:«بر شما باد دعا کردن که به هيچ چيز به مانند آن، به خدا نزديک نمي شويد». [6] .



[ صفحه 136]



مهربانا! بنده و آفريده ي توام و نيازم تنها به سوي توست. از تو که از هر چيز بي نيازي و غناي محضي، طلب حاجت مي کنم و دست نياز به سوي نيازمندان دراز نمي کنم. پس تو حاجتم را برآور و از در خانه ات مرانم، ابر کريمانه ي جود و بخششت را همواره بر زندگي ام سايه افکن گردان و باران اجابتت را همواره بر دست نيازم ببار، اي کريم بخشنده!