«ان حرمتني فمن ذاالذي يرزقني؟»

در هياهوي بي انتهاي زمان، ناگها، جنبش نامفهوم و تودرتوي آدم ها و پيچش کلاف سردرگم خريد و فروش ها و برخورد صداهاي رنگ وارنگ پر از فريب و نيرنگ به ترجمان کلامي باز مي ايستد:

«الهي ان حرمتني فمن ذاالذي يرزقني؟ [1] بارالها اگر تو مرا روزي ندهي؛ که دهد؟»

همه هيچند و تو همه اي، و من از چه پي هيچ مي دوم؟! پايان اين گام هاي پرشتاب که در پي دنيا مي دود تا کجاست؟! کي خواهم ايستاد تا نفسي تازه کنم؟در کدام لحظه تأملي خواهم کرد تا با چشمي بازتر به آنچه هست بنگرم؟! از ياد برده ام که «در دفع کوچک ترين ضرر يا در به دست آوردن ذره اي نفع به تنهايي ناتوانم» [2] از ياد برده ام که آنچه هست، به دست



[ صفحه 120]



توست. از ياد برده ام که «روزي دهنده تويي» [3] و «تو بهترين روزي رساني». [4] .

گر چه از پي روزي دويدن، بازوان همت به کار گرفتن و عزم کوشش کردن، نشانه ي شکر و سپاس توست، اما تا کي اين تلاش مي تواند خود را در مقام عبادت تو جاي دهد؟

خدايا! اگر از خستگي اين جنبش سردرگم براي در آمد بيش تر، سحرگاه نتوانم چشم بگشايم و با تو راز گويم؟ و يا حتي اگر از ترس به هم خوردن معامله قدري نماز را به تأخير بيندازم؟ آيا آن گاه هم افتخار عبادت بودن نصيب تلاشم خواهد بود؟ و آيا در پس اين همه بي توجهي به تو، سودي عايدم خواهد شد؟

اگر روزي ام در دست توست، از چه اين تلاش دروغين و بيهوده؟ خدايا! «گويي در طلب روزي به اشتباه افتاده ام تا آن که روزي تو را از روزي خواران خواسته ام». [5] آب از سرچشمه نجسته ام، از پياله ي همسايه خواسته ام، آن هم به التماس، به فريب، با هزار دغدغه، غافل از جام هاي لبريزي که تو برايم فرستاده اي، گويي تو را از ياد برده ام!

مگر مي شود به ياد خدا بود و در معامله هفتاد رنگ مکر و حيله ريخت؟!

مگر مي شود به ياد خدا بود و در ساختن ها و پرداختن ها يک دريا فريب جاري کرد؟!



[ صفحه 121]



مگر مي شود به ياد خدا بود و در مسئوليت ها هزار «شايد و اما» آورد؟

مهربان من! اين نيست آن تلاشي که تو مي خواهي و اکنون با اين مخالفتم و با اين بيراهه رفتنم، اگر تو ياري ام نکني، که مرا ياري کند؟ و اگر تو روزي ام ندهي، که دهد؟ «پس تو بي نيازم گردان و روزي ام را وسعت ده» [6] اي بهترين روزي دهندگان! [7] .