بازگشت

زمزمه ي وصل (بخش هايي از مناجات شعبانيه)


بشر آن گاه که از تلاش بي حاصل خويش در برهوت دنياي مادي و ناکامي هاي جانکاه، آن، دچار سرشکستگي مي شود و همه ي روزنه هاي اميد را به روي خويش بسته مي بيند، ناگهان در اعماق وجود خود متوجه قدرتي لايزال مي شود که هر کاري تنها و تنها از او ساخته است. احساس فقر در خويشتن و درک غنا و بي نيازي خالق، چهره ي ناپيداي دعاست.

دعاست که در بحراني ترين لحظه ها ارتباط انسان خاکي را با خداي سبحان برقرار و جريان دوباره ي حيات و اميد را در رگ هاي او جاري مي سازد.

درود و تحيات الهي بر پيامبر گرامي اسلام و خاندان مطهرش که بهترين راهنمايان بشر در تعليم واستفاده از اين ابزار سودمند بوده اند. در درياي کلام نوراني اين به حقيقت پيوستگان غور مي کنيم و اين بار مرواريد هميشه درخشان «مناجات شعبانيه» را از صدف اهل بيت عصمت و طهارت استخراج و آن را به قلب هاي خاضع و روان هاي پاک تقديم مي داريم.



[ صفحه 112]