اي مهربان ترين! اي آفريننده ي خوبي ها و نکويي ها! اي چشمه سار رحمت ازلي! سال هاست که در انتظار آمدن بهار سوخته ايم، سال هاست که عطش سوزان زلال رحمت را بر لب هاي خشکيده ي روحمان تحمل کرده ايم. به بشارت آمدنش زنده ايم و به اميد آمدنش مانده ايم و دعاي هر صبح و شاممان سلامت يار است. همه ي سختي عالم را به شيريني به جان مي خريم، اما ذره اي اندوه را در دل او تاب نداريم.

اي خداي مهربان! ولي و حجت و زبان گوياي حکمتت را از هر بلا واندوه در امان دار. [1] مولاي مان را به لطفت از شر همه ي مخلوقات در پناه مهرت گير؛ [2] زيرا آن که درپناه مهر تو باشد، از هر بلايي مصون است. [3] .

رحيما! آنان که خزان را براي بهار سبز موعودمان مي پسندند، لحظه اي از قهرت رها مساز؛ که بسياري مي خواهند نور خدا را خاموش ببينند و خدا نور خود را با ظهور مهدي آل محمد تمام مي کند. [4] .

معبودا! مولاي ما اباصالح المهدي، زلال حيات بخش وجود است، روح زندگي و مايه ي بقاي عالم است، دست بدخواهان را از دامن پر عظمتش



[ صفحه 104]



کوتاه دار، جوشن حفظ خود را بر او بپوشان [5] و گرداگرد وجودش فرشتگاني را به نگهباني گمار [6] و دست مهربان ياري گرت را به حمايت او فرست. بر او سلام و رحمت فرست گاه قيام و قعودش، [7] گاه نماز و قنوتش، [8] گاه رکوع و سجودش [9] و گاه ظهور بهاري اش.