رو به روي خانه ي خدا نشسته ام؛ درست روي سنگ هاي سرخي که نگاه مرا به حجرالاسود مي رساند، زيرا آسمان کبود شب و در ميان همهمه ي آنان که هر کدام به زباني با خدا مناجات مي کند. بسياري اين جا تو را مي خوانند اي منجي موعود، اي امام دل ها! اي نور حقيقت! بارها دلم به هواي تو گرد کعبه گشته است. بارها تمام راه بين صفا و مروه را به سوي تو، به عشق تو و در پي تو دويده ام و روي کوه صفا زمزمه کرده ام: «سلام علي آل يس» [1] و اي کعبه ي دل ها، کعبه هم در انتظار توست تا بدان تکيه زني و نداي «أنا بقية الله الأعظم» سردهي و زمزم نيز هنوز مي جوشد به آن اميد که روزي



[ صفحه 66]



بر لبان تو بوسه زند.

اينک سال هاست که اشک چشم منتظرانت بر دل سوخته ي خاک «عرفات» مرهم مي نهد و نداي «العجل» شيفتگانت در «جبل الرحمه» مي پيچيد. عشق ديدار تو سرها را سودايي مي کند و دل ها را شيدا. حج، اين دلپذيرترين تکليف الهي و اين زيباترين پرواز آسماني، به کمال خود نمي رسد جز به ديدار تو. [2] .

ديدار تو دل را به عرصه ي عشق بازي مي کشاند و حج حکايت عاشقي دل است نه تنها گشتن به دور کعبه و سعي در صفا و مروه و بيتوته در مشعر و مني. حج شست و شو در زلال ولايت امام است و لبريز شدن از ايمان به او. اين است آن حجي که دل را پاک مي کند و راه بر گناه و اشتباه مي بندد. [3] اين همان حج مقبول است که حاصل نمي شود جز به ولايت و عشق به امام و اين، يعني سرسپردن به دستورهايش، قدم نهادن در مسير رضايتش و لبريز بودن از ايمان به او و از انتظار او.

اين ها اسراري است که گاه مهيا کردن توشه ي حج بايد در دلت جا دهي. سرمايه اي است که تو را به گوهر آسماني حج مقبول و سعي مشکور مي رساند. حال اگر سرمايه ي مادي ات کم باشد و توشه دنياي ات سبک، بسا بهتر و نيکوتر. و ما گاهي غفلت زده و در جهالت فرورفته، واژگون مي انديشيم و در اين پرواز آسماني هم دست و پاي دل را به ريسمان دنيا مي بنديم و هر چند جامه مان سپيد و ساده و بي پيرايه باشد، اما چشم دلمان را به دنيا خيره مي کنيم. واي از جهالت و غفلت ما! چه کم هستند آن ها که گوهر حج را بيابند و چه بسيارند آن ها که بيهوده و خواب آلوده ناله



[ صفحه 67]



سردهند. [4] چه کم هستند آن ها که لايق ديدار تو باشند و چه بسيارند آن ها که در انتظار تو فرياد «العجل» به آسمان بلند کنند! همه به حج آمده اند و تو بر همه ي آنان شاهدي، هر چند آنان تو را نمي بينند. [5] در اين ميان چه کم هستند آنان که در سايه ي رضايت تو قرار يابند و چه بسيارند آنان که دلت را اندوهگين کنند. اي کعبه ي مقصود! اي صفاي دل! اي تمام آرزوي هستي! ياري مان کن تا آن گونه باشيم که تو پسندي و بخواهي.



[ صفحه 71]