در فصلهاي بعد نيز، احاديث ديگري ذکر خواهد شد که به موضوع نشانه هاي ظهور مربوط است.

قابل ذکر است که هر چند محتوا و مضمون احاديث مربوط به صيحه (فرياد آسماني) با هم اختلاف دارند، اما همه آنها اصل واقع شدن صيحه را اثبات مي کنند و شايد اين اختلاف جزئي از ناحيه ي راوياني باشد که احاديث را نقل کرده اند. [1] .

[1] براي کساني که همه چيز را با معيارهاي مادي مي سنجند و قدرت خداوند را هم در چارچوب ابزارهاي دنيوي و اسباب مادي بررسي مي نمايند، روزي اين اشکال مطرح شده است که چگونه ممکن است شخصي در کنار کعبه فريادي بزند يا صيحه اي در نقطه اي بلند شود و تمام مردم دور و نزديک، آن صدا را بشنود در حالي که نه افراد نزديک، از شدت صدا آسيبي ببينند و نه افراد دور، مشکلي در شنيدن داشته باشند. اما امروزه که سلطه انسان بر امواج به جايي رسيده که شخصي در دورترين فاصله، به همان راحتي نزديکترين افراد، و در همان زمان، صداي يک نفر را مي شنود و تصوير او را مي بيند، ديگر اين اشکال، خود بخود مرتفع شده است، به خصوص اگر به اين نکته توجه داشته باشيم که هرچه در عالم هست مقهور اراده امام عليه السلام است.

ضمن آنکه تازه، کيفيت اين ندا و انتقال آن هنوز معلوم نيست به استفاده از قوانين کشف شده فعلي هم احتياجي باشد. در هر حال، انکار و اشکالتراشي در امکان اين امور، فقط ناشي از سر سختي در پذيرش حق، اعتماد به ديده ها و ملموسات و انکار غير آنها، و داشتن روحيه استبعاد و لجاج است. مترجم.