اگر منصفانه و از روي بي غرضي، در اين روايات دقت شود به اين نتيجه خواهيم رسيد که منع و تهديدهايي که از سوي امامان عليهما السلام، نسبت به ناميدن حضرت - به اسم مبارکش - وارد شده است مربوط به فاصله ي زماني عصر پدر آن بزرگوار تا زمان غيبت است تا اينکه از توجه بيش از حد مردم و خطرات ناشي از حکومت طاغوتيان محفوظ بماند، چنانکه در ايام حمل و تولد و خردسالي نيز به همين علت، همه چيز مخفي بوده است. روايت چهارم فصل هفت از باب اول و نيز روايات پنجم و ششم همين فصل شاهد اين مطلب است.

رواياتي نظير روايت چهارم و يازدهم تا پانزدهم اين فصل - که نام آن حضرت را به صراحت ذکر کرده و اجازه ي نام بردن داده است - گواه اين است که آن دسته از رواياتي که از نام بردن نهي کرده درصد بيان حکم تعبدي محض [1] نيست، بلکه



[ صفحه 119]



مقصود همان چيزي است که ما به آن اشاره نموديم؛ اگرچه علم به حقيقت امور، فقط از آن خداست.