1- محمد بن طيار درباره ي آيه ي (يوم نحشر من کل أمة فوجا) [1] از قول امام صادق عليه السلام نقل مي کند که فرمود: «هيچيک از مؤمنان کشته نمي شود مگر اينکه بر مي گردد تا بميرد و هيچکس از مؤمنان نمي ميرد مگر اينکه بر مي گردد تا کشته شود.» [2] .

2- جابر بن يزيد نقل مي کند: از امام باقر عليه السلام درباره ي آيه ي (ولئن قتلتم في سبيل الله او



[ صفحه 244]



متم) [3] سوال شد، آن حضرت فرمود: «اي جابر! آيا مي داني سبيل الله چيست؟»، عرض کردم: «نه به خدا قسم، مگر اينکه از شما بشنوم.» پس حضرت فرمود: «کشته شدن در راه علي عليه السلام و فرزندانش، هر کس در راه ولايت او کشته شود در راه خدا کشته شده است و هيچکس نيست که به اين آيه ايمان بياورد مگر اينکه براي او يک کشته شدن و يک مردن هست، هر کس کشته شود، بر انگيخته مي شود تا بميرد و هر کس بميرد بر انگيخته مي شود تا کشته شود.» [4] .

3- ابو بصير مي گويد: در خدمت امام صادق عليه السلام آيه ي (و أقسموا بالله جهد أيمانهم لا يبعث الله من يموت بلي وعدا عليه حقا و لکن أکثر الناس لا يعلمون) [5] را تلاوت کردم، امام عليه السلام به من فرمود: «اي ابا بصير! نظرت در مورد اين آيه چيست؟» عرض کردم: «مشرکين گمانشان اين طور است و براي پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم سوگند مي خورند که خداوند، مردگان را زنده نمي کند.» امام عليه السلام فرمود: «مرگ بر کسي که چنين بگويد. از آنها بپرس که آيا مشرکان به خدا سوگند مي خورند يا به لات و عزي؟» عرض کردم: «فدايت شوم! راهنماييم بفرما»، حضرت فرمود: «اي ابا بصير! وقتي قائم، قيام کند، خداوند گروهي از شيعيان ما را بر انگيزد که شمشيرهاشان را بر دوش دارند، اين خبر به گروهي از شيعيان ما مي رسد مي گويند: «فلان کس و فلان کس و فلان کس از گورهايشان خارج شدند و همراه حضرت قائم هستند.» خبر به گروهي از دشمنان ما مي رسد،‌مي گويند: «اي گروه شيعيان! شما چقدر دروغگو هستيد. اين دولت خود شماست و باز در آن دروغ مي گوئيد، نه به خدا قسم، اينها زنده نشدند و تا روز قيامت هم زنده نخواهند شد»، آن گاه حضرت فرمود:خداوند قول آنها را نقل مي کند که: (أقسموا بالله جهد أيمانهم لا يبعث الله من يموت) [6] .

4- در ذيل حديث عبدالله بن قاسم بطل از امام صادق عليه السلام درباره ي آيه ي (ثم رددنا



[ صفحه 245]



لکم الکرة عليهم) [7] آمده است: «اين به خروج امام حسين عليه السلام و هفتاد نفر از يارانش مربوط است.»... [8] .

5- از عمار بن مروان، در روايتي طولاني، که شخصي درباره ي کيفيت قبض روح مؤمن، از امام صادق عليه السلام سوال کرده، نقل شده است: «سپس آل محمد را بهشت رضوي ملاقات مي کند و از غذاي آنان با آنها مي خورد و از شرابشان مي نوشد، و در مجالسشان با آنها به گفتگو مي نشيند تا قائم ما اهل بيت قيام کند، وقتي قائم ما اهل بيت قيام کرد خداوند آنها را بر مي انگيزد، پس دسته دسته به او روي آورده و لبيک مي گويند.» [9] .

6- ابن بکير از امام صادق عليه السلام نقل مي کند که فرمود: «گويا حمران بن اعين و ميسر بن عبدالعزيز را مي بينم که در بين صفا و مروه، مردم را به شمشير مي زنند.» [10] .

7- علي بن مغيره از امام باقر عليه السلام نقل مي کند که فرمود: «گويي عبدالله بن شريک عامري را مي بينم که عمامه اي سياه بر سر و طرفين آن را بين شانه هايش انداخته، از دامنه ي کوه، بالا مي رود، در ميان چهار هزار نفر تکبير گوي حمله کننده در رکاب قائم ما اهل بيت است.» [11] .

8- مفضل بن عمر از امام صادق عليه السلام نقل مي کند که فرمود: «با قائم عليه السلام بيست و هفت نفر از وراي کوفه خروج مي کنند، پانزده نفر از قوم موسي که هدايت شدند و به حق گرويدند، [12] هفت نفر از اصحاب کهف، يوشع بن نون، سلمان، ابودجانه انصاري، مقداد و مالک اشتر، اينها ياران مهدي و حاکمان دولت او هستند.» [13] .

9- از امام کاظم عليه السلام نقل شده است که فرمود: «انسانهايي که رفته اند باز مي گردند



[ صفحه 246]



و در آن روز، قصاص مي شوند.هر کس کسي را آزار و شکنجه داد به آن آزار قصاص مي شود، هر کس، ديگري را بر آزار يا کشتن ديگري تحريک کرده، به آن قصاص مي شود، هر کس کسي را کشته، به کشتن قصاص مي شود و دشمنان آنها با هم، همراه آنان رجعت مي کنند تا خونخواهي نمايند و بعد از آنها سي ماه عمر مي کنند، آنگاه پس از خونخواهي و آرام گرفتن دلهايشان، در يک شب مي ميرند و دشمنان آنها به آتش عذاب الهي سپرده مي شوند و سپس در پيشگاه خداي جبار نگاه داشته مي شوند تا حقوق ايشان از آنها گرفته شود.» [14] .