احمد بن حسن بن ابي صالح خجندي مدتي در جستجو و طلب برآمد و در شهرها گردش مي کرد و جديت و اصرار داشت که به ملاقات آن حضرت مشرف



[ صفحه 100]



شود، عاقبت نامه اي نوشت به آن حضرت بوسيله شيخ ابو القاسم حسين بن روح، مضمون نامه اينکه:

دل من شيفته ي جمال تو گشته و همواره در فحص و طلب مي کوشم، تمنا دارم جوابي مرحمت فرمائيد که قلب من ساکن شود و دستوري در اين باره فرمائيد.

در جواب چنين توقيع فرمود:

«من بحث فقد طلب و من طلب فقد ذل و من ذل فقد أشاط و من أشاط فقد أشرک». [1] .

هر کس بحث کند به طلب افتد و هر کس طلب کند به ذلت افتد و هر کس به ذلت افتد به غضب دچار شود يا به مهلکه افتد و هر کس غضب کند پس شرک آورده. [2] .

چون اين جواب آمد قلب او ساکن شد و دست از طلب کشيد و به وطن خود باز گشت.



[ صفحه 101]