يکي از نکته هاي برجسته در زندگي معنوي ايشان، توجه فوق العاده به مستحبات و در ميان مستحبات به زيارت و توسل به اهل بيت (عليهم السلام) است.

در مدتي که در نجف اشرف بود، جداي از زيارت هر روزه و پياده رفتن شبهاي چهارشنبه به مسجد سهله و مسجد کوفه، هفده بار از نجف به کربلا پياده براي زيارت مشرف شده است و يک بار هم از کربلا به نجف، وقتي هم که به ايران آمده و در تهران مستقر شده بود چند بار پياده به همراه شماري از رفقا از تهران به مشهد مقدس، براي امام رضا (عليه السلام) مشرف مي شود.

احياي فرهنگ شيعه و شعائر مذهبي از ديگر ويژگي هاي اين فقيه اهل بيت (عليهم السلام) است، بخش زيادي از نگارش ها و پژوهش هاي وي به احياء و معرفي درست فرهنگ اهل بيت (عليهم السلام) اختصاص يافته است.

عشق و علاقه ي او به اهل بيت (عليهم السلام) به حدي است که نخستين اثر خويش را به سروده هايي در مراثي اهل بيت (عليهم السلام) به نام کتاب «بينه ي رحمت» اختصاص مي دهد و نه تنها نوحه مي سرايد که خود نيز بر فراز منبر نوحه مي خواند که نوحه خواني هاي و ذکر مصيبت هاي او، از نقاط پر جاذبه ي منبرهاي او بوده است.

او در شرح زندگانيش به عنوان يک خاطره ي خوش از ايام تحصيل در نجف مي نويسد:

«سال اول بود که به نجف رفته بود. در نجف در ولادت هاي ائمه (عليهم السلام) آن چنان که در ايران بخصوص در مشهد مقدس مرسوم بود، جشن نمي گرفتند. فقط در عيد غدير آن هم خيلي مختصر، در کربلا همين هم نبود. از اين جهت، متاثر بودم تا اين که شب ولادت فاطمه ي



[ صفحه 16]



زهرا (عليها السلام) بود، به همراه يکي از شاگردانم در مدرسه مختصري گرفتيم، من چند تا شعر خواندم، مورد استقبال واقع شد. در 13 رجب، مفصل تر و همين طور، تا کار به جايي رسيد که از مدارس ديگر هم براي اجراي مراسمشان ما را دعوت مي کردند که به لطف الهي و توجه اميرالمومنين (عليه السلام) توفيق ديگري نيز نصيبم شد. من با اين که طبع شعر داشتم، ولي تا آن زمانها نتوانسته بودم جز چند بيت معدود، چيزي بسرايم، برپايي اين مواليد، موجب شد طبع شعر من به جوشش درآيد که به برکت آن توانسته ام تا کنون هزاران بيت شعر عربي و فارسي بسرايم. و خلاصه، تا زماني که آنجا بودم اين مراسمها به بازار هم کشيده شده بود و چند سال پس از استقرارم در ايران که براي زيارت مشرف شده بودم، ديدم در همه جا مراسم، خيلي باشکوه گرفته مي شود».