چون به مدينه آيد لات و عزي را در آورد، همچنان تر و تازه باشند به حالت روز اول، باز آن دو را در مکان خود بگذارد دو عقوبت ايشان را تا سه روز تاخير اندازد، پس خبر در همه جا منتشر شود و مردم جمع شوند، پس ايشان را بيرون آورد و در حضور مردم بر درخت خشکي بياويزد در ساعت برگ و شاخه کند، پس کساني که اهل شک و ريبند از دوستداران آن دو بگويند اين است به خدا قسم شرف حقيقي، راستي که ما به ولايت و محبت اين دو فائز و رستگار شديم، و آن کس هم که تا آن وقت خود را مهدي عليه السلام مخفي مي کرد و در دل او از محبت آن دو چيزي بود از قضيه آگاه شود و خود را ظاهر کند و براي شهود قضيه حاضر شود، پس چون واقعه ي درخت را ببينند مفتون آن دو شوند.

پس منادي از طرف آن حضرت ندا کند: هر کس دوستدار اين دو است، از جمعيت



[ صفحه 351]



جدا شود، پس مردم دو دسته شوند دوست داران در يک طرف و بيزاران از ايشان در يک طرف قرار گيرند، پس به دوستدارانشان امر کند از آنها بيزاري جوئيد، ايشان بگويند: ما تا حال که چنين کرامت و منزلت براي ايشان نزد خدا نديده بوديم از ايشان بيزاري نجستيم، اکنون که اين مشاهده کرديم بيزاري جوئيم؟! نه بلکه بخدا قسم بيزاري مي جوئيم از تو و از کسي که به تو ايمان آورده و به اين دو ايمان ندارد و از کسي که اين دو را از قبر بيرون آورده و بدار آويخته و اين هتک را به ايشان روا داشته.

پس آن حضرت باد سياهي را امر کند که بر ايشان بوزد پس آن مردم را مانند تنه ي درختهاي بريده بر روي زمين افکند بعد امر فرمايد: که آن دو را از درخت فرو آورند و ايشان را زنده کند و ظلم و تعدي هائي که کرده اند و مظالم بندگان را بر گردن ايشان بار کندو ايشان اقرار و اعتراف کنند، پس دوباره ايشان را بر درخت بياويزد و آتشي را امر کند که آن دو را با آن درخت بسوزاند و باد را امر فرمايد خاکستر ايشان را به دريا افکند، فتنه ي آن دو شخص در آن روز سخت تر از فتنه ي سامري و گوساله خواهد بود [1] (صادق عليه السلام).