به طوري که در مقدمه ي نداهاي آسماني گذشت، ابتداي ظهور آن حضرت از همان وقت نداي آسماني است در بيست و سوم ماه رمضان يا اندکي پيش از آن و يا در ماه رجب يعني از محل غيبت خود که کوه رضوي است يا صابر در اطراف مدينه و يا غير آن، به سوي مکه حرکت مي کند. چنانکه در حديث کافي حضرت صادق عليه السلام فرمود:

«چون سفياني و يماني و حسني خروج کنند، صاحب اين امر با ميراث پيغمبر صلي الله عليه و اله و سلم و آن شمشير و زره و برد و عمامه و قضيب و اسب (و به روايتي رايت پيغمبر صلي الله عليه و اله و سلم) از مدينه به سوي مکه حرکت کند. پس بيايد و در کوه ذي طوي که مجاور و متصل به مکه است ساکن شود و تا هنگامي که اجازه ي خروج به او داده شود در مکه بماند و با مردم به طورناشناس رفت و آمد کند و خود را به کسي معرفي نکند و اظهار دعوت نکند تا اينکه



[ صفحه 316]



ياران او کم کم بر اثر نداي آسماني جمع شوند و چون ايام حج رسد، مردم براي حج از اطراف بيايند و عده اي از جهت فرار از سفياني و غير او، نيز به مکه هجوم آورند، در آن وقت قهرا اجتماع عظيمي در مکه خواهد شد، حضرت همچنان در ميان مردم بر سنت موسي عليه السلام «خائفا يترقب» زيست کند تا در ماه ذيحجه کم کم به بعضي از خواص خود را معرفي کند، اصحاب و ياران او که بر اثر ندا آمده اند در جستجوي او باشند تا اينکه بعد از اعمال حج قبل از قيام به عقب جمعي از آنان بفرستد و از ايشان بيعت بگيرد». [1] .

چنانکه در شرح ظهور خواهد آمد.



[ صفحه 317]