وقايع نوعيه مختص به شيعه

آنچه به شيع اختصاص دارد زائد بر آنها که گذشت خلاصه اش تمحيص و تمييز است، يعني پاک شدن و از هم جدا شد ن و اينکه دينداري و نگهداري عقيده بسيار مشکل است در اثر چند امر:

1- از جهت اختلافاتي که در وجود آن حضرت و حيات او پيدا مي شود.

2- در اثر طول غيبت که سبب ياس و نوميدي مي شود.

3- از جهت اختلافاتي که در ما بين ايشان پيدا مي شود در امور خاصه که به هم در افتند و با هم معارضه و مبارزه کنند.

4- از جهت مدعيان باطل که فريبنده ي جاهل است و داعيان اغواء کننده، که گول زننده ي ساده ي غافل است.

5- از جهت بلاها و شکنجه ها که از ناحيه ي دشمنان و مخالفين مي بينند.

6- از جهت دنيا خواهي و تقليد از اهل دنيا و از وضع زمانه.

و همه ي اينها از جهت امتحان است که حضرت موسي بن جعفر عليه السلام فرمود:

«صاحب اين امر را ناچار است از غيبتي تا اينکه برگردد از اين امر کسي که قائل به او بود و اين امتحاني است که خداوند خلق خود را به آن امتحان مي کند». [1] .

و حضرت صادق عليه السلام فرمود:

«درازي عمر او و امتحان خلق در زمان غيبت او مانند نوح عليه السلام است که هفت مرتبه مامور شد که هسته ي خرما بکارد و از ميوه ي او بخورد، آنگاه عذاب بر قومش نازل شود و چون درخت مي شد و به ميوه مي رسيد باز به تاخير مي افتاد و در هر مرتبه که به تاخير



[ صفحه 169]



مي افتاد جمعي از قوم او از او بر مي گشتند و مي گفتند: اگر نوح پيغمبر بود وعده ي او خلف نمي شد و چون وعده به پايان رسيد خداوند به نوح فرمود: اگر در همان اول عذاب مي فرستادم آنها که در هر مرتبه مرتد شدند باقي مانده بودند، آن گاه آن خبث باطن و سوء سريره و نفاق قلبي خود را بعد از نجات، با مومنين ظاهر مي ساختند و با ايشان به خصومت و محاربه براي ملک و دولت و رياست برمي خاستند و همچنين مدت غيبت قائم ما به طول انجامد تا حق از غير حق خالص گردد و ايمان از دروغ صاف گردد، به سبب مرتد شدن آن کس که طينت او خبيث است از شيعيان، که خوف آن است که چون تمکن پيدا کنند و دولت يابند نفاق خود را ظاهر کنند». [2] .