علامه بزرگوار «علي بن حسين قمي» نامه اي به حسين بن روح نوشت که ازحضرت صاحب الامر - عليه السلام - بخواهد تا آن حضرت دعا کند که خداوند متعال به او اولادي فقيه و دين شناس از اين زوجه اش که دختر عمويش است، عنايت فرمايد. حسين بن روح هم خواسته او را به حضرت مهدي - عليه السلام - رساند، جواب آمد که از اين زوجه اولاددار نمي شود، اما به زودي صاحب جاريه اي مي گردد که از او صاحب دو فرزند فقيه مي شود. و مدت زيادي نگذشت که صاحب جاريه ديلميه اي شد و خدا به او سه فرزند، روزي کرد:«محمد، حسين و حسن». اما محمد و حسين، از فقهاي برجسته و عالمان کم نظير عالم اسلام مي باشند و در حفظ و حافظه، از آيات خداي متعال بوده اند و سرعت حفظ آنان مايه شگفتي مردم بوده است و مي گويند که اين ويژگي به برکت دعاي حضرت مهدي- عليه السلام- بوده است. و اما حسن، آدم متوسطي بود و به عبادت و زهد اشتغال داشته و دور از مردم زندگي مي کرده است. [1] .