حضرت امام مهدي - عليه السلام - بعد از فوت عثمان بن سعيد، به فرزند دانشمند او «محمد بن عثمان» تسليت فرستاد:

«انا لله و انا اليه راجعون، بايد تسليم امر خدا و راضي به قضاي او شد. پدرت با خوشبختي زندگي کرد و با ستايش فوت کرد، پس رحمت خدا بر او باد و خداوند او را به اوليا و دوستان خود ملحق فرمايد. پدر تو دايما در اجراي امر امامان - عليهم السلام - کوشش داشت و در آنچه موجب قرب به خدا بود، تلاش مي کرد، خداوند او را رو سفيد گرداند.

خدا جزاي زياد به تو دهد... و از سعادت آن مرحوم همين بس که مثل تو فرزندي دارد، قائم مقام او مي شود و بر او رحمت مي فرستد و من هم مي گويم



[ صفحه 138]



شکر خداي را؛ زيرا دلها و شيعيان به تو و آنچه را که خداوند در تو قرار داده، شادند، خدا تو را ياري و کمک نمايد و موفق بدارد و ولي و حافظ و نگاهدار تو باشد».

اين جملات، بر حزن و اندوه حضرت صاحب العصر - عليه السلام - دلالت مي کند که براي نايب و نماينده خود جناب «عثمان بن سعيد» که شخص با ايمان و با تقوا است ابراز داشته است، همچنانکه نهايت اطمينان و اعتماد خود را به فرزند او «ابوجعفر محمد بن عثمان» که صاحب صفات عالي و اخلاق حسنه است، اظهار فرموده...