در تاريخ، از ائمه هدي - عليهم السلام - مجموعه اي از اخبار و روايات در



[ صفحه 26]



تعريف و تمجيد آن بانوي مجلله ذکر شده که به برخي از آنها اشاره مي کنيم:

1- در پايان جنگ خوارج (نهروان)، موضوع خروج و ظهور حضرت اما م منتظر حضرت مهدي - عليه السلام - به حضرت اميرالمومنين - عليه السلام - عرضه شد. آن حضرت، مادر بزرگوار حضرت مهدي - عليه السلام - را مدح و ثنا گفت و چنين فرمود:

«يابن خيره الاماء! متي تنتظر؟ ابشر بنصر قريب من رب رحيم». [1] .

«اي پسر بهترين کنيزان! تا چه وقت منتظر خواهي ماند؟ تو را به نصري قريب از رب رحيم، بشارت مي دهم».

2- ابوبصير از شاگردان مکتب اهل بيت - عليهم السلام - مي گويد: به حضرت امام صادق - عليه السلام - گفتم: اي فرزند رسول خدا! قائم شما اهل بيت چه کسي است؟

در پاسخ فرمود:«اي ابوبصير! او پنجمين فرزند از فرزندم موسي - عليه السلام - است. او فرزند سيد کنيزان و بزرگترين زنان است. به غيبتي غايب مي شود که اهل باطل در او شک مي کنند، سپس خداوند عزوجل او را ظاهر مي کند و شرق و غرب زمين را به دست تواناي او فتح مي کند». [2] .

3- محمد، فرزند عصام، با سند روايي خود از ابوبصير نقل مي کند و او از حضرت امام محمد باقر - عليه السلام - يا حضرت امام جعفر صادق - عليه السلام - نقل کرده است که فرمود:

«در حضرت قائم - عليه السلام - دو علامت و نشانه است: خالي در سر



[ صفحه 27]



و خالي ميان دو کتف همانند برگ ريحان دارد، ا فرزند سبيه و بهترين کنيزان است». [3] .

تاريخ، روايات زيادي را - همانند اين اخبار - از ائمه اهل بيت - عليهم السلام - در مقام و منزلت آن بانوي معظمه و تاکيد بر عظمت و جلال آن مخدره نقل کردهاست. و از اينکه امه و کنيز بوده، از شان بالا و جلال او چيزي کاسته نمي شود، زيرا اسلام عزيز، همه ملاکها و معيارها و حجابهاي بي اساس را در هم کوبيده و تقوا و اطاعت از خداي جهان را ملاک رتبه و امتياز و کرامت قرار داده است.