اين مطلب مسلم است که عبادت و بندگي حضرت مهدي - عليه السلام - همانند عبادت پدران گراميش ائمه اطهار است؛ همان اماماني که زندگي و عمرشان را به خداي متعال تقديم کردند و حب الله و دوستي حضرت احديت را در اعماق و باطن وجودشان نفوذ داده و سرتاسر وجودشان را محبت خدا



[ صفحه 50]



فراگرفته بود، لذا بيشتر روزها را روزه و شبها را به عبادت و بندگي حضرت حق مي گذراندند، شبها را به نماز و دعا و مناجات احيا مي داشتند. آري، عبادت امام منتظر مانند اين بزرگواران است، لذا راويان حديث، مجموعه اي از دعاهاي شريف آن حضرت را - که برخي از آنها را در قنوت و برخي ديگر را در غير نماز خوانده و دلالت دارند بر نهايت وابستگي آن حضرت به خداي متعال و انقطاع او از همه چيز و پيوستن به خداي کريم - نقل کرده اند که به برخي از آنها اشاره مي کنيم.