يکي از پرسشهايي که پيرامون آن حضرت مطرح مي شود اين است که چگونه يک فرد، دست به اصلاح تمام عالم مي زند و دنياي پر از ظلم و ستم را به امنيت و آرامش و عدل، تبديل مي کند، به طوري که حقوق همه ي افراد حفظ شده و ظالم و مظلومي و محروم و فقيري از بين برود و تمام انسانها از هر نژاد و دين و قوم که باشند، به حقشان مي رسند؟

جواب اين سوال ايناست که نظامها و حوادث بزرگ دنيا که مسير زندگي را تغيير داده، توسط افراد بزرگ جامعه ي بشري - و نه گروه - تحقق يافته است؛ مثلا پيغمبر اسلام - صلي الله عليه و آله و سلم - که يک فرد بود، آنچنان اثر گذاشت که نظام جاهليت را در هم کوبيد و نظام نوراني آسماني را جايگزين آن نمود. و نيز مانند موسي و عيسي - عليهماالسلام - که هر کدام به صورت مستقل - و حتي بدون فاميلهاي نزديک - قيام کردند و رسالت آسماني خود را ايفا



[ صفحه 206]



نمودند و همه ي اينها به صورت فرد عمل کردند و نه به شکل گروهي، بر عکس آنچه مارکسيستها تصور کرده اند به اينکه در ميدانهاي مبارزه و اصلاح فراگير، «فرد» کاره اي نيست بلکه «گروه» همه کاره و مؤثر خواهد بود. و البته اين بينش مارکسيستها پشتوانه علمي ندارد و دور از واقعيت مي باشد. و در هر صورت، حضرت امام منتظر - عليه السلام - همانند جد بزرگوارش پيغمبر اسلام - صلي الله عليه و آله و سلم - در برقراري امنيت و آرامش و رفاه عمومي و نجات انسان از گرفتاريها و بدبختيها و در گسترش محبت و صميميت و يکپارچگي جامعه ي انساني، قيام مي کند و وقت ظهور او در دست کسي نيست و فقط در دست و به اراده ي حکيمانه ي خداي متعال مي باشد.



[ صفحه 207]