«محمد بن علي شلمغاني» معروف به «ابن ابي الغراقر» مدتها معتدل بوده و انحرافي نداشته است، اما بعدها در اثر حسد ورزيدن نسبت به «شيخ ابوالقاسم حسين بن روح» نماينده ي خاص حضرت مهدي - سلام الله عليه - منحرف شد و مذهب اهل بيت - عليهم السلام - را رها کرد و به مسلکهاي پست رو آورد و از جمله دستورات آن مسالک اين بود که هيچ عبادتي لازم نيست و همه ي مسايل زناشويي بين ارحام جايز و مباح است و بايد شخص فاضل و برتر شخص کم فضل را نکاح کند تا در آن نور، داخل نمايد!!

از حضرت صاحب الامر - عليه السلام - توقيعي صادر شد که در آن، «شلمغاني» لعن و از او برائت گرديد.

وقتي که بدعتهاي او آشکار شد، حاکم وقت، او را در بغداد، در سال 323 قمري، به قتل رساند.

اينان برخي از دجالها و دروغگويان در عصر غيبت صغرا بودند. و بعضي از اينان به خاطر حسادتي که نسبت به برخي از نواب امام زمان - عليه السلام -



[ صفحه 156]



داشتند و خودشان را از آن مقام و منصب بزرگ، محروم مي ديدند، به خاطر همين، به چنين دروغهايي متوسل مي شدند.