حکيمه مجلله، تازه مولود بزرگ را نزد پدر بزرگوارش حضرت امام حسن عسگري بود و آن حضرت او را با سرور و خوشخالي فراواني استقبال کرد و آداب و رسوم شرعي را بر او اجرا کرد؛ در گوش راست وي، «اذان» و در گوش چپ او «اقامه» را گفت، پس اولين صدايي که به گوش او خورد «الله اکبر» و: «لا اله الا الله» بود.



[ صفحه 30]



در حقيقت، حضرت امام حسن عسگري - عليه السلام - با اين کلمات - که سر هستي و خواسته پيامبران - او را تغذيه و سيراب کرد که تمام دل، عواطف، مشاعر و احساس، آن حضرت را فراگرفت و احاطه نمود و در اين هنگام، تازه مولود آسماني همانند عيسي بن مريم در قبل، شروع به سخن گفتن نمود و اين آيه را خواند:

(و نريد ان نمن علي الذين استضعفوا في الارض و نجعلهم ائمه و نجعلهم الوارثين و...)

بنابراين، ولي و حجت خدا بر بندگانش با اين شکل پنهاني و سري از ترس حاکميت افسادگر که شديدا مراقب بود تا او را پيدا کند و به قتل برساند، متولد شد و جناب حکيمه او را به آغوش گرفت و بوسيد و گفت:

«از او رايحه و بويي را استشمام کردم که هرگز خوشبوتر از آن، استشمام نکرده بودم».

حضرت امام حسن عسگري - عليه السلام - بار ديگر او را از حکيمه گرفت و گفت: «تو را در پناه کسي قرار مي دهم که مادر موسي او را در پناه او قرار داد. در حفظ، پوشش، پناه و جوار خدا باش».

سپس به حکيمه فرمود:«اي عمه! او را به مادرش برگردان. و خبر اين تازه مولود را پنهان دار و به هيچ کس نگو تا وقت آن برسد...». [1] .