مساله ي مهدويت از ديرباز در شعر فارسي مطرح بوده و شعراي فارسي زبان، گاه به صورت کنايي و غيرمستقيم و گاه به شکل روشن و آشکار از مهدي موعود عليه السلام ياد کرده اند.

در سده هاي آغازين هجري از نام مقدس مهدي بيشتر به عنوان يک نماد تاريخي استفاده مي شده؛ نمادي که يادآور «صلح و آرامش»، «قسط و عدل»، «پيروزي»، «جهان شمولي اسلام» و «نابودي کفر جهاني» است؛ همان گونه که از «دجال» نيز به صورت يک نماد، نمادي که مظهر «قساوت»، «فتنه»، «جنگ و خونريزي» و «کفر و شرک» است ياد مي کرده اند. از همين پيشينه ي ادبي مي توان به اعتقاد راسخ مسلمان به ظهور حضرت مهدي عليه السلام از سده هاي آغازين هجري تا کنون پي برد.

براي بررسي اصولي تر در چند و چون موضوع «مهدويت در پيشينه ي شعر فارسي» ناگزيريم اين مساله را زير دو عنوان: «مهدويت در شعر شاعران درباري» و «مهدويت در شعر آييني» مورد تجزيه و تحليل قرار دهيم.