گم کرده راه کعبه ي عشقم، حرم کجاست؟

يعني که جلوه گاه تو زيبا صنم، کجاست



شادي، نصيب خاطر شادي پسند تو

من دوستدار درد و غم، درد و غم کجاست؟



من، خانه زاد محنت و رنجم خداي را

خانه خداي ذوالنعم ذوالکرم کجاست؟



تا از سياهي شب ديجور وارهم

يا رب! فروغ ناصيه ي صبحدم کجاست؟



تا داد و دين باييد و کفر و ستم برد

حامي عدل و ماحي کفر و ستم کجاست؟



از دوزخ فراق رخش، جان و دل گداخت

کويش که هست غيرت باغ ارم، کجاست؟



آن کشتي نجات، که زي ساحل مراد

درد چو نوح، سينه ي امواج يم کجاست؟



جز او، امير کشور غيب و شهود نيست

آن والي حدوث و خديو قدم کجاست؟



دل ها ز طول غيبت آن شه ملول گشت

بزدايد آن که از دل ما زنگ غم، کجاست؟



تا وصف خط سبز و لب لعل او کند

آن روز، کلک «خوشدل» شيرين قلم کجاست؟ [1] .