خداوند
ابوبکر محمد خسروي، شاعر پرآوازه ي سده ي چهارم هجري، از قديم ترين شاعراني است که اصطلاحات حکمي را در شعر به کار برده و در سرودن اشعار مدحي و غنايي نيز توانا بوده است. ازوست:
مر خداوند را به عقل شناس
که به توحيد، وهم نابيناست
آفريننده را نيابد وهم
گر به وهم اندر آوريش، خطاست
وهم ما، يار جوهر و عرض است
وين دو بر کردگار، نازيباست
نيست مانند او، مپرس که: چيست؟
نامکان گير را، مگو که: کجاست؟ [1] .
پاورقي
[1] همان، ص 60 و 61.