بوشکور بلخي از شعراي نامدار اوايل سده ي چهارم هجري است و از آفرين نامه ي او - که مشحون از انديشه هاي حکمي و اجتماعي است - ابيات پراکنده اي باقي است. ازوست:



خردمند گويد که بنياد خوي

ز شرم ست و دانش نگهبان اوي



بهشت آن کسي را، که او نيکخوست

که دانستن خير مردم بدوست



همه چيزها را پسندد خرد

مگر ناخردمندي و، خوي بد [1] .