به عنوان نمونه، شعر پندآموزي از رودکي را برگزيده ايم که پس از گذشت يازده قرن، هنوز تازگي و گيرايي خود را حفظ کرده است.



اي آن که غمگني و سزاواري

واندر نهان، سرشک همي باري



رفت آن که رفت و آمد آنک [1] آمد

بود آن که بود، خيره چه غم داري؟!



هموار خواهي کرد گيتي را؟!

گيتي ست، کي پذيرد همواري؟



شو تا قيامت آيد زاري کن

کي رفته را به زاري، باز آري؟!



آزار، بيش زين گردون بيني

گر تو به هر بهانه بيازاري



گويي گماشته ست بلايي او

بر هر که تو بر او دل بگماري



اندر بلاي سخت پديد آرند

فضل و بزرگمردي و سالاري [2] .