يک شاعر آييني پيش از آن که شاعر باشد بايد به عنوان يک منتقد توانا در عرصه ي شعر مهدوي بتواند به نقد آثار خود و ديگران بپردازد و بدون کمترين گذشت، همانند يک صيرفي بصير و آگاه، اثر هنري خود را بي رحمانه نقد کند و



[ صفحه 380]



پس از شناخت نقاط ضعف و نارسايي هاي آن، در اصلاح اثر هنري خود بکوشد. اين نکته را بايد هميشه در نظر داشته باشد که شعر تا هنگامي که به چاپ نرسيده و در اختيار اين و آن قرار نگرفته، مي تواند مورد تجديد نظر و حتي تغييرات کلي قرار گيرد، ولي پس از چاپ، حکم تيري را پيدا مي کند که از کمان بيرون جسته و ديگر قابل بازگشت نيست.

آشنايي با فنون نقد شعر مهدوي، براي يک شاعر آييني ره آوردهايي دارد که نمي توان بي تفاوت از کنار آنها گذشت. از همين روي، کساني در عرصه ي شعر مهدوي موفق ترند که ميزان آگاهي آنان از فنون نقد شعر بيش از ديگران باشد.