چون سر و کار شاعران آييني با ذوات مقدسي است که مثل اعلاي انسانيتند، بايد در نهايت ادب و فروتني از آنان سخن گفت و حرمت آنان را پاس داشت و با به تصوير کشيدن عظمت وجودي و مکارم اخلاقي آنان، شان و منزلت واقعي اين بزرگوران را روايت کرد. همچنين از به کار بردن تعابيري که با کيان ذاتي اين شخصيت هاي استثنايي در تعارض است، جدا پرهيز کرد و از «رديف» قرار دادن اسامي حضرات معصومين دوري گزيد.