در شعر مهدوي نيز، همانند ديگر انواع شعر فارسي در قالب هاي سنتي، اوزان عروضي بسياري حضور دارند. هر شاعر آييني به هنگام آفرينش يک اثر هنري، از اوزان بلند و کوتاه سود مي جويد؛ ولي توفيق شاعران دقيقه ياب و نکته سنج و مقام شناسي چون لسان الغيب حافظ شيرازي که با زبان آهنگين اوزان عروضي و موسيقي کلام آشنا بوده اند، به مراتب بيشتر از سخنوراني است که از برقراري ارتباط در ميان آهنگ شعر خود را در آهنگي عرضه مي کنند که طبع محزون و غم آلوده اي دارد. وجود اين تضاد است که به مخاطب، اجازه ي



[ صفحه 359]



برقراري يک ارتباط منطقي با اثر منظوم آنان نمي دهد و در نتيجه شعر شاعر که عصاره ي عواطف خيال انگيز اوست، عمري به کوتاهي کالاهاي يک بار مصرف را پيدا مي کند.