سرود مهدوي داراي اوزان عروضي و قالب هاي متنوع شعري است. در پايان هر بند آن، با استفاده از چند افاعيل عروضي همسان، کلماتي آورده مي شود که به «گوشواره» مشهورند. اين گوشواره ها در پايان هر بند از يک سرود مهدوي، عيناً تکرار مي شود و حاضران در مجلس جشن ولايت حضرت مهدي عليه السلام آن را همخواني مي کنند:



پيک صبا دارد به لب، از شوق ديدار اين سخن:

بادا مبارک مقدمت يا سيدي! يابن الحسن!



يابن الحسن! (چهار مرتبه)



وا شد گلي در نيمه شب از باغ گل هاي خدا

کز عطر آن شد جاودان باغ ولايت با صفا



گرديده اين گل بهترين گلخانه را رونق فزا

نرگس به لب بانگ طرب دارد به ياس و نسترن



يابن الحسن! (چهار مرتبه)



امشب سروش خوش خبر از آسمان نازل شده

گويد که هم جاء الحق و هم زهق الباطل شده



يعني عيان حسن خدا با جلوه ي کامل شده

از اين مژده عالم گشته غرق صفا، رشک گلشن



يابن الحسن! (چهار مرتبه)



[ صفحه 357]





آمده وصي خاتم ختم رسالت در زمين

آن کس که دارد از خدا حکم ولايت در زمين



ميراث کوثر، آخرين نسل امامت در زمين

جان زهرا! چشم دنيا بر روي ماهت روشن



يابن الحسن! (چهار مرتبه)



نرجس، عروس فاطمه، شد مادر صاحب زمان

در مهد نور، مهدي ظهور آيينه ي حق شد عيان



آورده با خود مژده ي پيروزي مستضعفان

يعني: آمد، پور احمد، مهدي امام بت شکن



يابن الحسن! (چهار مرتبه) [1] .