اي نسيم سرخوشي که از کرانه ها عبور مي کني!

اي چکاوکي که کوچ تا به جلگه هاي دور مي کني



اي شهاب روشني که از ديار آفتاب مي رسي!

اين فضاي قيرگونه را پر از طنين نور مي کني



آي ابر دلگرفته ي مهاجري که خاک تيره را

آشناي تند بارش شبانه ي بلور مي کني



اي ترنمي که پا به پاي رودها و آبشارها!

خلوت سواحل خموش را، فضاي شور مي کني



آي رهسپر! گر از ديار يا ما عبور مي کني

پرسش نما، بگو که: اي بهار! کي ظهور مي کني؟ [1] .