جعفر از فرزندان حضرت هادي عليه السلام بود که بدبختانه از راه و رسم پدران گرانقدرش انحراف جست و راه هوا پرستي و گناه را پيش گرفت. انحراف اين عنصر نگون بخت شگفت انگيز است، اما نه شگفت انگيزتر از انحراف فرزند «نوح» آن پيام آور بزرگ توحيد و تقوا که خدا در مورد او خطاب به پدرش مي فرمايد:

«يا نوح! انه ليس من أهلک انه عمل غير صالح...» [1] .

يعني: اي نوح! او از خاندان تو نيست، او عملي است ناشايسته.

و نيز انحراف و گمراهي او از خط افتخارآفرين قرآن و عترت به سبب کوتاهي پدر بزرگوارش حضرت هادي عليه السلام در تربيت او نيست، همانگونه که نبايد او را ساخته محيط نامناسب خانوادگي و فاميلي به حساب آورد، بلکه عامل گمراه سازنده او، عامل دوستان،همنشينان و گناه ورزاني بود که او را از خط عدالت و تقوا منحرف ساخت و روشن است که عامل رفاقت، دوستي و همنشيني از عوامل مؤثر در پي ريزي و سازندگي يا تخريب و انحراف انسان است.