در اين آيه شريفه، سخن از گفتگويي است که ميان موسي عليه السلام با سامري، آن گوساله ساز منحرف، جريان يافته است که قرآن اينگونه از آن گزارش مي دهد:



[ صفحه 213]



«فاخرج لهم عجلا جسدا له خوار.» [1] .

يعني: و سامري براي بني اسرائيل تنديس گوساله اي را ساخت که نعره گاوان را داشت....

موسي عليه السلام از او پرسيد که:

«... فما خطبک يا سامري؟، قال بصرت بما لم يبصروا به، فقبضت قبضة من اثر الرسول فنبذتها....» [2] .

يعني: «و تو اي سامري! اين چه کاري بود که کردي؟»

او پاسخ مي دهد که: «من چيزي ديدم که آنها نمي ديدند، من مشتي از خاکي که نقش پاي آن فرستاده خدا، بر آن بود برگرفتم و در آن پيکر بي روح افکندم....

مفسرين در اين مورد آورده اند که:«سامري، جبرئيل را در شکل انساني ديد که پياده يا بر مرکبي از مرکبهاي بهشتي سوار است و پيام خدا را و وحي او را بر موسي عليه السلام آورده است، در اين هنگام، کفي از خاک اثر و نقش پاي او را برداشت و آن را بر آن پيکر بي روح افکند که بر اثر آن، حيات در آن اسکلت بي جان، پديد آمد.»

بعبارت ديگر: منظور مفسرين اين است که «سامري» فرشته وحي را در حالي ديد که هيچ کس از بني اسرائيل که حاضر بودند، نديدند و هدف ما از ترسيم اين آيه مبارکه اين است که در نگرش قرآني ممکن است پديده و موجودي چون، فرشته وحي، براي انبوه ديدگان، مخفي و ناپيدا باشد و براي برخي در همان حال و هوا، آشکار و ديدني.



[ صفحه 214]