واژه «عقيقه» در فرهنگ اسلامي، به معناي کشتن گوسفند، گاو يا شتر و... پس از ولادت کودک است و اين کار از ديدگاه اسلام کاري پسنديده مي باشد.

پيامبر گرامي صلي الله عليه و اله و سلم پس از گذشت هفت روز از ولادت دو فرزند گرانمايه اش حضرت حسن و حسين عليه السلام اين کار پسنديده را انجام داد و براي هر کدام يک قوچ، عقيقه کرد.

عقيقه، با اين بيان، کاري است که بخاطر تقرب به خدا و به منظور سلامت و طراوت کودک و تأمين حيات و آسايش او انجام مي گردد.

در روايتي از پيامبر گرامي صلي الله عليه و اله و سلم آورده اند که فرمود: «کل أمري مرتهن بعقيقته.» [1] .

يعني: هر کس در گرو عقيقه خويش است.

و امام صادق عليه السلام فرمود:

«هر کودکي در گرو عقيقه اي است که پس از ولادت او براي سلامتي او



[ صفحه 200]



داده اند.» [2] .

اين بيان و اين تعبير، چقدر زيبا و بديع است، چرا که خداوند هنگامي که فرزندي را به پدر و مادري ارزاني مي دارد، ممکن است اين کودک به حيات خويش ادامه دهد و عمر طبيعي کند و ممکن است اين نعمت و هديه الهي باز پس گرفته شود و از دنيا برود، اين روايات نشانگر آن است که: وقتي پدر و مادر براي سلامتي و طراوت و آسايش زندگي کودک، قرباني کنند و عقيقه دهند، سلامتي او تضمين مي گردد چرا که در روايات اين تعبير آمده است که: «عقيقه به منزله ي رهان است.»