امام هادي عليه السلام نياي گرانقدر امام عصر عليه السلام است گرچه تقدير الهي اين بود که فرزندزاده ي گرانمايه خويش را نبيند، چرا که ولادت حضرت مهدي عليه السلام اندکي پس از شهادت نياي بزرگوارش رخ داد [1] اما آن جناب بخاطر آگاهي از نزديک شدن وعده خدا در مورد ولادت مهدي نجات بخش، جو فکري و فرهنگي و اجتماعي جامعه خويش را براي ميلاد نور آماده و مقدمات را فراهم مي ساخت.

به همين جهت است که مي بينيم آن حضرت از حضورش در ميان مردم به تدريج مي کاهد و گويي بر اين راه است که مي خواهد مردم را رفته رفته براي دوران غيبت امام و زندگي در پس پرده غيبت آماده سازد تا آنان براي خورشيد جهان افروز آمادگي پيدا کنند.

از اين روست که در بغداد و مرکز کشور پهناور اسلامي براي خويش نمايندگاني بر مي گزيند تا آنان پيوندي ميان امام معصوم و جامعه دوستداران و علاقمندان اهل بيت عليه السلام باشند. امور مالي و مسايل ديني و حقوقي خويش و مشکلاتشان را با آنان در ميان گذارند و آنان پاسخگو باشند.

از خداي بزرگ خاضعانه و خالصانه خواهانم که به نگارنده توفيق دهد تا در مورد زندگي پر افتخار امام هادي عليه السلام در ديگر پيشوايان معصوم عليه السلام دست به نگارش کتاب بزنم و همه نکات وحقايق را ترسيم کنم، اما در اينجا تنها به يک روايت از آن حضرت در مورد مهدي عليه السلام بسنده مي شود و بقيه روايات او را به بخشهاي ديگر کتاب وامي گذارم.

1- مرحوم صدوق از «ابي دلف» آورده است که گفت: خود از حضرت هادي عليه السلام شنيدم که مي فرمود:



[ صفحه 154]



«ان الامام بعدي، الحسن ابني و بعد الحسن ابنه القائم، الذي يملا الأرض قسطا و عدلا کما ملئت جورا و ظلما.» [2] .

يعني: امام پس از من فرزندم حسن است و پس از او پسرش قائم، همو که زمين را از عدل و داد لبريز مي سازد، همانگونه که در آستانه ظهورش از ستم و بيداد لبريز است.