پس از ترسيم نکاتي در مورد ياران خاص امام مهدي عليه السلام و برخي صفات و امتيازات آنان، اينک به بحث از چگونگي ظهور آن گرامي باز مي گرديم....

واقعيت اين است که برخي از ياران امام مهدي عليه السلام در فرارسيدن هنگامه ي ظهور و قيام آن گرامي، خود وارد مکه مي گردند و به جستجوي يار مي پردازند. در اوج جستجوي آنان از آن گرامي است که مردي از طرف امام عصر عليه السلام نزد آنان مي آيد و از شمار آنان جويا مي شود که آنان مي گويند: «ما حدود 40 نفر هستيم.»

فرستاده ي ويژه ي امام مهدي از آنان مي پرسد: «اگر شما آن حضرت را ببينيد، چگونه خواهيد بود؟»

پاسخ مي دهند: «بخداي سوگند! اگر به ما فرمان دهد بر ضد کوهها پيکار نماييم، به همراه او چنين خواهيم نمود.»

و با اين سخن عميق، اعتقادشان به امام مهدي عليه السلام و آمادگي کامل خويش براي فداکاري در راه اجراي دستورات او را به نمايش مي نهند.

آنگاه فرستاده ي ويژه ي امام، شب آينده بسوي همان گروه مي شتابد و مي گويد: «ده نفر از شايستگان خويش را برگزينيد.»

آنان برمي گزينند و او آنان را براي ديدار آن گرامي مي برد و در شب ديگر به بقيه فرصت مي دهد تا بصورت آشکار با آن حضرت ديدار کنند. [1] .

و سرانجام آن 313 نفر بر گرد وجود مبارک آن خورشيد جهان افروز، در مکه يا اطراف آن، گرد مي آيند و آنگاه که روز 25 ماه ذيحجه از راه مي رسد امام مهدي عليه السلام، بزرگمردي بنام «نفس زکيه» را -که در بخش علائم ظهور از او سخن رفت- بسوي مردم مکه مي فرستد و آنان او را ميان رکن و مقام، سر مي برند و سرش



[ صفحه 626]



را بسوي «سفياني» در شام، گسيل مي دارند.

پس از اين رخداد است که حضرت مهدي عليه السلام در روز عاشورا در مسجدالحرام حاضر مي شود و در مقام ابراهيم نماز مي گذارد و در حالي که يارانش پروانه وار بر گرد او مي چرخند، نخستين خطابه ي جهاني و جاودانه ي خويش را آغاز مي کند.