آنان، نه به آفت غرور و مستي گرفتار مي شوند و نه از شمار اندک همراهان و پيشتازان در نخستين مراحل قيام و ظهور آن حضرت، احساس وحشت و تنهايي مي کنند. زيرا انساني که داراي ارتباط عميق و خالصانه با آفريدگار تواناي هستي است، با داشتن آن ارتباط و پيوند احساس وحشت نمي کند و نيز از پيوستن ديگران به راه و رسم نجات بخش و افتخارآفرين خويش و بسياري همراهان، شادمان و مغرور نمي گردد.