در رواياتي که سخن از نشانه هاي ظهور داشتيم، به يک نشانه تصريح گرديد که پيش از ظهور خواهد يافت و آن عبارت از نداي آسماني بود که در ماه مبارک رمضان، طنين افکن خواهد گشت، از اين دسته روايات اين نکته دريافت مي گردد که ظهور امام مهدي عليه السلام مقارن اين خروش و نداي آسماني خواهد بود.

از روايات دريافت مي گردد که آن حضرت در مدينه ي منوره ظهور مي کند گر چه از ارزيابي فاصله ي ظهور تا قيام و نهضت آن حضرت از نظر زماني ناتوانيم، اما مي توانيم بگوييم که ظهور آن حضرت در سطح محدودي خواهد بود. و اينکه رژيم حاکم و نيروهايش در مدينه، در برابر ظهور امام مهدي عليه السلام چه موضعي خواهند گرفت، براي ما روشن نيست. اما اين مطلب آمده ست که: خبر ظهور آن گرامي به سرعت در منطقه پخش مي گردد و به سفياني -که هنگامه ي ظهور بر منطقه ي وسيعي چون «سوريه»، «اردن» و «فلسطين» سلطه دارد- مي رسد.

او سپاه گراني را براي دستيابي به امام مهدي عليه السلام به مدينه گسيل مي دارد اما آن گرامي براي پرهيز از قيام زودرس، طبق فرمان خدا به مکه مي رود. سپاه سفياني براي دستگيري آن حضرت وارد مدينه مي شود اما آن گرامي را نمي يابد به همين دليل روي به مکه مي آورد که بين راه، زمين آنان را مي بلعد.

امام عليه السلام به مکه وارد مي گردد و در نقطه اي نزديک به کوه صفا يا نقطه اي در اطراف مکه فرود مي آيد. [1] .

روزها سپري مي گردد و هنگامه ي قيام نزديک مي شود. ياران خاص او که 313 ابرمرد هستند از شرق و غرب گيتي به خواست خدا، خود را به مکه مي رسانند و پروانه وار بر گرد وجود او حلقه مي زنند و به تدريج مقدمات قيام فراهم مي گردد.



[ صفحه 586]



اينک، نخست از ياران خاص او سخن خواهيم داشت و آنگاه به بحث باز مي گرديم.