1- امام باقر عليه السلام فرمود:

«آيتان بين يدي هذا الامر: خسوف القمر لخمس و کسوف الشمس لخمس عشرة و لم يکن ذلک منذ هبط آدم عليه السلام الي الارض و عند ذلک يسقط حساب المنجمين.» [1] .

يعني: دو نشانه ي جوي اندکي پيش از ظهور مهدي عليه السلام در آسمان رخ مي دهد يکي گرفتن ماه در 25 ماه و ديگري گرفتن خورشيد در 15 ماه و اين دو حادثه ي جوي از فرود آدم عليه السلام به زمين تاکنون و تا هنگام رخداد، بي سابقه است و در آن هنگام که حساب ستاره شناسان و کيهان شناسان به هم مي خورد.

2- از «بدربن خليل اسدي» آورده اند که گفت: نزد حضرت باقر عليه السلام بودم که از دو نشانه و علامت که پيش از قيام قائم پديدار مي گردد ياد کرد و فرمود: «دو نشانه است که از زمان آدم تاکنون بي سابقه است و تنها پيش از ظهور قائم عليه السلام پديد مي آيد و آن دو عبارتند از: گرفتن خورشيد در نيمه ي ماه رمضان و گرفتن ماه، در آخر ماه.»

مردي که در آنجا بود، گفت: «سرورم!...! نه! خورشيد در آخر ماه مي گيرد و ماه در وسط آن.!

حضرت فرمود: «آنچه تو مي گويي درست است جريان طبيعي اينگونه است، اما اين دو نشانه جوي ظهور مهدي همان است که گفتم و از زمان آدم تا هنگامه ي ظهور بي سابقه است.» [2] .

روايت، بيانگر اين است که آن مرد به حضرت اعتراض کرد که: «خورشيد تنها در



[ صفحه 506]



آخر ماه مي گيرد و ماه در وسط آن.»

که امام عليه السلام در پاسخ او فرمود: «اين قاعده پيش از ظهور شکسته مي شود تا نشانگر نزديک شدن هنگامه ي ظهور امام مهدي عليه السلام باشد.»

3- و نيز آن حضرت فرمود:

«ان بين يدي هذا الامر انکساف القمر لخمس تبقي و الشمس لخمس عشرة و ذلک في شهر رمضان و عنده يسقط حساب المنجمين.» [3] .

يعني: پيش از ظهور مهدي عليه السلام دو نشانه جوي خواهد بود: يکي گرفتن خورشيد در 15 ماه رمضان و ديگر گرفتن ماه در 25 آن. و آنگاه است که حساب ستاره شناسان به هم مي ريزد.

آري! خواننده ي گرامي! پس از ترسيم اين روايات روشن مي شود که در آستانه ي ظهور، در منظومه ي شمسي، تغييري رخ مي دهد به گونه اي که زمان گرفتن خورشيد و ماه تغيير مي يابد و جريان طبيعي مسير خورشيد و ماه و کره زمين دگرگون مي گردد.

و آنچه قطعي و ترديدناپذير است اين است که: اين تصرفات کار بشر نيست همانگونه که نمي توان آن را به طبيعت و تصادف نيز نسبت داد.

و شايسته يادآوري است که خود وقوع خسوف و کسوف در يک ماه نيز طبيعي بنظر نمي رسد و نگارنده در هيچ کتاب مربوط به کيهان شناسي نديده ام که گرفتن ماه و خورشيد هر دو در يک ماه اتفاق افتد.

و لازم بيادآوري است که اين روايات، هر دو حادثه را با ظهور آن حضرت مرتبط مي داند و آنها را از نشانه هاي جوي ظهور اعلان مي کند. دو نشانه ي آشکار در جهان هستي، دو نشانه از نشانه هاي آسماني که کسي نمي تواند آنها را ناديده بگيرد و خود



[ صفحه 507]



را به ناداني، يا غفلت و تغافل زند:

«لئلا يکون للناس علي الله حجة.» [4] .