گرفتن خورشيد و ماه، پديده ي جديدي نيست، بلکه سابقه ي تاريخي آن به ميليونها سال باز مي گردد و شناختن سبب آن نيز اينک منظور ما نيست چرا که از موضوع بحث کتاب خارج است. بلکه منظور اين است که گرفتن خورشيد در اواخر ماه قمري رخ مي دهد و گرفتن ماه نيز در اواسط ماه قمري و اين مسأله از صدها سال پيش تاکنون مورد اتفاق دانشمندان کيهان شناس و ستاره شناس است.

اين مسأله تا آنجايي در ميان انسانها از قرون و اعصار گذشته تاکنون محسوس بوده است که از فرود آدم به کره ي زمين تاکنون، انسانها در مورد آن اختلاف نداشته اند.

اما اين شيوه ي طبيعي و عادي در جريان خورشيد و ماه، کمي پيش از ظهور حضرت مهدي عليه السلام به هم مي خورد و در نتيجه، خورشيد بطور بي سابقه اي در وسط ماه دچار گرفتگي مي شود و ماه برخلاف جريان عادي خويش، در آخر ماه.



[ صفحه 505]