اين مردک، از ياران حضرت عسکري عليه السلام بود که پس از رحلت آن بزرگوار و غيبت فرزندش به دروغ مدعي گشت که سفير حضرت مهدي عليه السلام و نايب خاص اوست، اما خدا به کيفر دروغسازي و حق ستيزي و سخنان کفرآميزش، او را رسوا ساخت و دومين نايب ويژه امام عصر او را لعنت کرد و از او بيزاري جست.

اين عنصر منحرف، نسبت خدايي و ربوبيت به حضرت هادي و عسکري عليهم السلام داد و با وقاحت ادعا کرد که پيامبر و فرستاده شده از سوي امام هادي عليه السلام است. [1] .

علاوه بر انکار مبدأ، با عقيده به تناسخ، معاد را نيز انکار کرد [2] و به مباح بودن



[ صفحه 285]



نکاح با محارم چون: خواهر، مادر و عمه... و به همجنس بازي، اين عمل شنيع و ضد انساني، فتوا داد و گفت: «اين کار براي فاعل لذت بخش است و براي مفعول تواضع و فروتني مي آورد.»

يکبار او را ديدند در حالي که غلامش بر او سوار است، هنگامي که بر اين گناه زشت او را سرزنش کردند گفت: «اين کار براي غلام لذت آور است و براي من تواضع و ترک تکبر و خودپسندي است.» [3] .