درست پيش از شش روز از رحلت چهارمين نايب خاص بود که پيام کتبي مبارکي از سوي حضرت مهدي عليه السلام به آن جناب صادر گرديد، که اينگونه بود:

بسم الله الرحمن الرحيم

«يا علي بن محمد السمري! أعظم الله أجر اخوانک فيک، فانک ميت ما بينک و بين ستة أيام، فاجمع أمرک و لا توص الي أحد فيقوم مقامک بعد وفاتک، فقد وقعت الغيبة التامة فلا ظهور الا بعد اذن الله - تعالي ذکره - و ذلک بعد طول الأمد و قسوة القلوب و امتلاء الأرض جورا.» [1] .

بنام خداي بخشاينده بخشايشگر

هان اي علي بن محمد سمري! خداوند پاداش برادران ديني ات را در رحلت تو، پرشکوه و بزرگ گرداند. تو تا شش روز ديگر به سراي باقي خواهي شتافت، از اين رو به کارهايت رسيدگي کن و در مورد هيچ کس به عنوان جانشين خود، وصيت منما، چرا که عصر غيبت کامل، فرا رسيده است و ديگر جز پس از دريافت فرمان از جانب خدا، ظهور نخواهد بود و دريافت فرمان از جانب خدا نيز پس از گذشت روزگاران و سخت شدن قلبهاي مردم و لبريز شدن زمين از ظلم و جور، خواهد بود.

جناب سمري، اين توقيع مبارک را در خانه اش براي مردم خواند و آنان از روي آن توقيع شريف،نسخه برداشتند و از خانه آن جناب رفتند، اما هنگامي که روز ششم بسوي خانه او آمدند، ديدند در واپسين لحظات است.



[ صفحه 281]



پرسيدند: «جانشين شما کيست؟»

پاسخ داد: «خداي را امري است که خود به انجام رساننده آن است.»

و اين آخرين سخني بودکه از او شنيده شد و آنگاه جهان را بدورد گفت و اين در سال 329 هجري اتفاق افتاد. [2] .