1- نخستين نکته اين است که:«جعفر کذاب» طبق اين روايت، در حالي که خود را نامزد مقام پرشکوه امامت و خلافت مي نمود که نه تنها فاقد تمامي ويژگيهاي آن بود، بلکه خود به گناه و فسق و فجور و رسواييهاي خويش نيز آگاه بود و اين نشانگر اين مطلب است که او نه ذره اي از خدا پروا داشت و نه به دين اهميت مي داد، چرا که اگر جز اين بود مي بايست خود را از آن مقام کنار مي کشيد و به صراحت مي گفت که او فاقد ويژگيها و خصايص اين مقام پرشکوه الهي و معنوي است و جاسوسان و ساده انديشاني که او را امام پنداشته و به او تبريک مي گفتند، همه را با بيان حقيقت، از دجالگري باز مي داشت. اما دريغا که نه تنها حقيقت را نگفت، بلکه همه تبريکها را نيز جدي گرفت و پاسخ جدي داد و گويي که خويشتن را شايسته مقام پرفراز امامت مي پنداشت.

2- اين اصل در ميان شيعه مشهور است که بر پيکر مطهر امام معصوم، تنها امام و جانشين او نماز مي گذارد چرا که نماز ميت، در حقيقت دعاي نمازگزار بر ميت



[ صفحه 244]



است، از اين رو، چه کسي جز امام زيبنده است آن را اقامه کند؟ به همين جهت هم هست که هنگامي که جعفر پيش رفت تا بر پيکر مطهر حضرت عسکري عليه السلام نماز گذارد، خدا اراده فرمود تا پرده از برابر ديدگان انبوه مردمي که در بيت رفيع امامت گرد آمده بودند، کنار بزند و امام راستين پس از حضرت عسکري عليه السلام را به مردم معرفي نمايد تا بدينوسيله، هم عنصر دروغگويي را رانده باشد و هم به جامعه اسلامي اتمام حجت نموده باشد.

بر اين اساس بود که در حساسترين لحظات، حضرت مهدي عليه السلام تجلي کرد. رداي جعفر را گرفت و او را که آماده شروع نماز بود با سخناني کوتاه که در اوج فصاحت و بلاغت بود، هم او را عقب راند و هم خويشتن را معرفي کرد.

آن خورشيد جهان افروز فرمود:

«تأخر يا عم!»

به او فرمود: عقب برو و بدينوسيله اجازه نداد که او نماز بخواند.

و فرمود «يا عم» «عمو» و بدينوسيله به همگان اعلان فرمود که جعفر عموي اوست. بنابراين، آن کودک پرشکوه، برادرزاده جعفر و فرزند حضرت عسکري عليه السلام است.

و فرمود: «من برنماز خواندن بر پيکر مطهر پدرم زيبنده ترم.» بدينوسيله هم نسب خويش را اعلان کرد و هم امامت خود را اثبات، چرا که بر پيکر امام جز امام به حق، نماز نمي گذارد. و نيز روشن ساخت که او ولي ميت است و وارث او و بس.

بدينسان روشنگري فرمود که جعفر، نه امام است و نه وارث امام عسکري عليه السلام زيرا امام راستين پس از حضرت عسکري عليه السلام تنها حضرت مهدي عليه السلام است و جعفر اساسا در اين موضوع بهره اي نداشت و جاه طلبي فريبکار بود که آلت دست دستگاه بيداد پيشه و فريبکار خلافت قرار گرفته بود. [1] .



[ صفحه 248]



آري! خواننده عزيز! بادقت در داستان خواهيد ديد که جعفر از صحنه عقب نشيني مي کند و در برابر آن کودک پرشکوه نمي تواند کمترين مقاومتي از خود نشان دهد. راستي توانايي و قدرت او کجا رفته است؟



[ صفحه 249]



و چگونه امکان بحث و جدل از او سلب گرديده است، تا جايي که يک کلمه هم چون و چرا نمي کند؟

راستي چگونه يک عنصر مدعي امامت و ولايت در حالي که انبوه جاسوسان و ساده لوحان و نيز گروهي از اشرار، پشت سر او صف کشيده اند، از آن کودک باعظمت مي ترسد؟

آري! اين نمونه اي از هيبت و شکوه و اقتدار امام راستين است که در وجود گرانمايه حضرت مهدي عليه السلام متجلي است و عناصري چون جعفر و نمونه هايي از اين قماش مدعيان دروغين جاه طلب، بطور کلي از اين ابهت و عظمت و ويژگيها، بي بهره اند.

راستي چرا جعفر خود را مي بازد؟ رنگش زرد مي شود؟

چرا چهره اش سخت تغيير مي نمايد؟ چرا آن همه شرمندگي و خفت و شکست و رسوايي را در برابر انبوه ناظران تحمل مي کند؟

براي چه بطور عملي خودش را تکذيب مي کند؟ و ادعاي دروغين امامت خويش را، با عقب نشيني از برابر آن کودک پرشکوه و نداي ملکوتي او که فرمود: «عمو! عقب برو!» پس مي گيرد و سند دروغ پردازي خويش را براي عصرها و نسلها، امضا مي کند؟

راستي که شگفتا! حق و حقيقت چگونه آشکار مي گردد و به باطل بنگريد که چگونه طرد مي گردد و چگونه راه زوال و نيستي را در پيش مي گيرد؟