انتظار فرج در اسلام و به ويژه در مذهب حقّه تشيّع، عبارت از ايمان استوار به امامت و ولايت حضرت وليّ عصر (عليه السلام) و اميد به ظهور مبارک آن واپسين حجّت خداوند، و آرزوي فرا رسيدن روزگار رهايي مستضعفان از چنگال مستکبران، و تمام شدن دوران داعيه «لمن الملکي» طاغوتيان، و فتح و پيروزي نهايي مؤمنان، و آغاز حکومت صالحان، تا پايان جهان است که همه اعتقادهاي اساسي اسلام را ـ از يکتايي خدا و رسالت پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم) و امامت امامان معصوم (عليهم السلام) و تحقّق وعده تخلّف ناپذير خداوند ـ در بر دارد.

انتظار فرج در اسلام، در واقع نوعي آمادگي است. آمادگي براي پاک شدن، پاک زيستن، و دور ماندن از زشتيها و وصول به تزکيه نفس. آمادگي براي حرکتي مستمرّ و دائم، با تلاش و کوشش پي گير و خستگي ناپذير توأم با خودسازي و دگرسازي و زمينه سازي. و سرانجام آمادگي براي تهيّه قوا براي شرکت در نهضت عظيم آسماني حضرت مهدي (عليه السلام) که آغاز آن، ظهور مبارک حضرت ولي عصر (عليه السلام) و فرجام آن، شکست تاريکيها، ظلمها، فسادها، جهلها، جنايتها، قدرت طاغوتها، و نتيجه آن، برپايي حکومت عدل «اللّه» و تحقّق قول و پيمان خداوند به عزّت بخشي مؤمنان است.

پس از روشن شدن اهميّت انتظار درزندگي بشر، به بررسي انتظار فرج در اسلام مي پردازيم تا مفهوم صحيح آن را دريابيم.

اينک براي روشن شدن مطلب به سراغ متون اصيل اسلامي و روايات پيشوايان معصوم (عليهم السلام) مي رويم، و لحن گوناگون آيات و رواياتي که از ائمّه معصومين (عليهم السلام) در باره مسأله انتظار و ارزش و اهميّت اين عقيده اصيل رسيده است، مورد بررسي قرار مي دهيم.



[ صفحه 194]