(از علماي اواخر قرن سيزدهم) در کتاب نور الابصار ـ که در سال 1290هجري قمري از تأليف آن فراغت يافته است ـ به مناسبت معرفي و شناساندن مهدي موعود (عليه السلام) چنين مي نويسد:

«... در ذکر مناقب محمّد بن الحسن الخالص بن علي الهادي بن محمّد الجواد بن علي الرضا بن موسي الکاظم بن جعفر الصادق بن محمّد الباقر بن علي زين العابدين بن الحسين بن علي بن ابي طالب ـ رضي اللّه عنهم ـ.

مادرش کنيزي بود که به وي نرجس ـ يا صيقل و يا سوسن ـ مي گفتند. کنيه او ابوالقاسم است و شيعه به او حضرت حجّت و مهدي و خلف صالح و قائم و منتظر و صاحب الزمان مي گويند، و مشهورترين لقب آن حضرت، مهدي (عليه السلام) است.

او جواني چهارشانه، خوش صورت، داراي موهايي جاذب است که بر دو طرف شانه اش فرو ريخته، و پيشاني باز و نوراني و بيني کشيده و باريک دارد، دربانش محمّد بن عثمان بوده و او آخرين امامان اثنا عشريه به مذهب اماميّه است».

سپس مي نويسد:

«در کتاب «فصول المهمّه» گويد: وي در سرداب سامرّا غايب شد، در حالي که نگهبانان فراواني بر آن گماشته بودند، و در صواعق مي گويد: او همان است که قائم منتظر ناميده مي شود...» [1] .